29 Ocak 2014 Çarşamba

Aşk acısından özgürlüğe giden yolda gözyaşları yol arkadaşıdır...



Birisini seversin, kavuşamazsın, üzülürsün, özlersin, her an azap olur....falan filan....

Birisini özlemek alışkanlık olur. Özlediğin sürece sevgi var sanırsın. Sevgin özlemle beslenir, can bulur.

Sonra bir an gelir o özlemin yerini öfke alır.

Sevmez olursun.

O'nu her düşündüğünde özlem ve sevgi dalgası yükselir gibi olursa da hemen ardından hepsini bastıran bir duygu olur öfke....

Tam olarak anlamlandıramadığın bir şekilde öfke dolar içine.

Dah sonra da başka bir an gelir.

Bir bakarsın O'nu düşünmez, özlemez olmuşsun.

Günler geçmiş ve daha önceleri 24/7 düşündüğün O kişiyi adeta aklına bile getirmez olmuşsun.

Nasıl güzel bir rahatlamadır o!

Ve ardından gelen en güzel safha: Tamamen nötr olma ve hç bir duygu hissetmeme dönemi.

Bugün bu kadar anlamsız gelen O kişiyi nasıl olup da sevebildiğine, fiziken ya da ruhen kul köle olabildiğine
şaşıp kalırısn.

İşte o an: Özgürlük anıdır....yeni ufuklara yelken açma zamanıdır!

:)

Not: Aşk acısı çeken bütün kızlara.....






Hiç yorum yok:

Yorum Gönder